Ik zit hier dus aan zee....
Blijf op de hoogte en volg Willanka
15 Maart 2020 | Indonesië, Jepara
We zitten ondertussen alweer iets langer dan een week in Jepara. Het begint hier langzaam steeds een beetje beter te worden.
We zijn vorige week zaterdag in Jepara gearriveerd, vroeg in de ochtend. Zo vroeg in de ochtend, dat het personeel nog bezig was met het ochtendappèl. De reis met het kleine busje duurde ongeveer twee uur en het uitzicht met de opkomende zon over de velden was sprookjesachtig. Jepara is een stad met 1,6 miljoen inwoners, waarvan 50 procent in de meubelindustrie werkt. De stad staat bekend om het teakhout, wat overal verkocht wordt.
In het ziekenhuis werden we ontvangen op de spoedeisende hulp. Niemand was op de hoogte van het feit dat we die dag zouden arriveren, maar daar werd goed op gereageerd. Na ongeveer een uur en wat heen en weer gevraag tussen verschillende mensen, half in het Indonesisch en half in het Engels, werden we naar onze kamer gebracht.
Het gebouw is mooi, groot en wit met twee verdiepingen en een balkon aan de ziekenhuistuin en aan de kant van de buren. Onze kamer is groot, er staan twee stapelbedden en slapen er maar met zijn tweeën. Er is geen douche, maar wel een kraan met meestal koud stromend water en een toilet zonder doortrekopties, behoudens er een emmer water in gooien. En dat is dus ook hoe we douchen: er wordt een teil gevuld met water, wat je met een kleiner bakje over je heen schept. Er is elektriciteit en gelukkig een airco, die niet uitkan en heel erg veel lawaai maakt, maar er verder wel voor zorgt dat het comfortabel koel is op de kamer. Eigenlijk was bij aankomst het grootste probleem dat het ontzettend vies was overal en enorm stonk. Gelukkig hadden we dat met een uurtje fanatiek poetsen grotendeels opgelost. Eigenlijk valt het me alles mee en na een weekje voel ik me best wel op mijn gemak.
In het ziekenhuis is het nog zoeken. We hebben eigenlijk pas sinds donderdag een soort rooster, want men was dus niet op de hoogte van onze komst. Het lijkt erop dat we vier weken gaan doorbrengen op de interne geneeskunde, wat we daarna gaan doen is nog niet bekend. Na zes weken moeten we in het Indonesisch een infectiecasus presenteren.
We staan 's ochtends rond 6 uur op om te douchen en te gaan ontbijten. We hebben geen keuken tot onze beschikking, dus eten we buiten de deur. Op het ziekenhuisterrein is een kantine, die ook vroeg in de ochtend al open is en waar je rijst met willekeurige groenten of vlees in saus kunt bestellen. Mijn favoriet tot nu toe is nasi lodeh: witte rijst met groenten en tofu gekookt in kokosmelk. Om 7 uur hebben we ochtendappèl, wat betekent dat we ons in rijtjes van drie verzamelen op het plein voor het ziekenhuis, waar we officieel gegroet worden en vervolgens iets wordt verteld over de bijzonderheden voor die dag. Daarna gaan we op zoek naar een supervisor op de afdeling, om daarmee langs patiënten te lopen die liggen opgenomen of mee te kijken met de poli. Normale werkdagen zijn hier van zeven uur 's ochtends tot twee uur 's middags, maar wij werken vijf dagen in plaats van zes. Daarom werken wij tot vier uur. Dit betekent dat wij na het reguliere programma naar de spoedeisende hulp gaan, om daar patiënten te zien. Dat moet dan bij voorkeur in het Indonesisch, wat ik nog erg spannend vind.
Op vrijdag beginnen de dagen om half zeven, het ochtendappèl wordt dan voorafgegaan door een half uur aerobics. Dit is verplicht door de overheid. Hart- en vaatziekten en de bijpassende complicaties zijn de belangrijkste doodsoorzaak in Indonesië. Er wordt veel zout, zoet en vet gegeten en mensen bewegen weinig. Vooral door mannen wordt veel gerookt. De overheid is een programma gestart om dit aan te pakken en onderdeel daarvan is een verplicht half uur sporten op vrijdag voor alle medewerkers van ziekenhuizen. Dit betekent dat we op vrijdag met onze sportkleding aan op het plein voor het ziekenhuis fanatiek aan het meebewegen waren met een vrouw die ons op luide, hippe muziek net te enthousiast aanmoedigde om nog een beetje beter ons best te doen. Ik vind het een enorm goed initiatief, maar na een half uur waren we echt kapot. Het is hier namelijk ook om half zeven 's ochtends al tropisch warm.
Tot nu toe vind ik dat we al best wat indrukwekkende dingen hebben gezien. Jonge mensen met HIV, een reanimatie die niet meer mocht baten, multidrugresistente tuberculose en een aantal patiënten met dengue. Verder ben ik hier natuurlijk uitermate geïnteresseerd in de neurologie. Er is in het ziekenhuis geen CT-scan beschikbaar, die is een jaar geleden kapot gegaan. Als mensen binnenkomen met verdenking op een infarct of een hersenbloeding, is er dus geen mogelijkheid om verdere diagnostiek te doen. Daarnaast is er geen neurochirurg in het ziekenhuis en is het dichtsbijzijde ziekenhuis waar wel kan worden ingegrepen overdag meer dan drie uur verwijderd van ons ziekenhuis. Dit betekent dat veel patiënten die in Nederland nog behandeld zouden worden, hier uitbehandeld zijn. Ik vind het erg heftig om dit in de praktijk te zien.
Het coronavirus leeft hier ook onder de mensen. Er zijn tot nu toe 80 bevestigde casus, allemaal in en rond Jakarta. Patiënten die verdacht worden van corona, worden in het ziekenhuis in isolatie opgenomen. Diagnostiek kan niet worden verricht in het ziekenhuis hier, bloed wordt opgestuurd naar een ziekenhuis waar dit wel kan. Gisteren gaf onze supervisor uit het ziekenhuis, dr. Ica, met een collega een presentatie in een eerstelijnscentrum in de buurt om collega's op de hoogte te brengen van de status en beleid met betrekking tot het coronavirus in Indonesië. Iedereen vermoedt dat er veel meer casus zijn dan bevestigd, maar definitieve diagnostiek is niet vanzelfsprekend.
Gelukkig is er ook nog tijd voor ontspanning! Jepara ligt aan de kust, er zijn veel stranden. Afgelopen zondag zijn we dus meteen vol enthousiasme naar het strand vertrokken. Dit viel een beetje tegen: hoewel de zee hier prachtig en wijd is, ligt het strand zo vol met afval, dat het moeilijk is om daar echt van te genieten. Zwemmen is hier minder gewoon dan in Nederland en als er gezwommen wordt, is een bikini niet gepast. Er zijn langs de kust een aantal luxe restaurants en hotels, waar zwembaden bij zijn waar wel mag worden gezwommen in bikini. We hebben Yam Yam ontdekt, een restaurant aan zee met een fantastisch uitzicht en een zwembad. Het is hier een oase van rust, met het geluid van de golven op de achtergrond. En dan realiseer ik me echt hoe veel geluk ik heb. Geluk dat ik hier mag zijn, hier in het ziekenhuis mag werken, ervaringen op mag doen, maar ook dat ik in een positie ben waar ik mijn toevlucht kan zoeken in een restaurant met zwembad als het me allemaal even te veel wordt. Dat is echt een enorm voorrecht.
Ik wil nog lang niet naar huis. Dat is problematisch, want ik mis alle lieve, leuke, fijne mensen in Nederland wel. Dus ik denk dat het een goed idee is als jullie allemaal hierheen komen, dan kan ik jullie hier alles laten zien.
Heel veel liefs!
We zijn vorige week zaterdag in Jepara gearriveerd, vroeg in de ochtend. Zo vroeg in de ochtend, dat het personeel nog bezig was met het ochtendappèl. De reis met het kleine busje duurde ongeveer twee uur en het uitzicht met de opkomende zon over de velden was sprookjesachtig. Jepara is een stad met 1,6 miljoen inwoners, waarvan 50 procent in de meubelindustrie werkt. De stad staat bekend om het teakhout, wat overal verkocht wordt.
In het ziekenhuis werden we ontvangen op de spoedeisende hulp. Niemand was op de hoogte van het feit dat we die dag zouden arriveren, maar daar werd goed op gereageerd. Na ongeveer een uur en wat heen en weer gevraag tussen verschillende mensen, half in het Indonesisch en half in het Engels, werden we naar onze kamer gebracht.
Het gebouw is mooi, groot en wit met twee verdiepingen en een balkon aan de ziekenhuistuin en aan de kant van de buren. Onze kamer is groot, er staan twee stapelbedden en slapen er maar met zijn tweeën. Er is geen douche, maar wel een kraan met meestal koud stromend water en een toilet zonder doortrekopties, behoudens er een emmer water in gooien. En dat is dus ook hoe we douchen: er wordt een teil gevuld met water, wat je met een kleiner bakje over je heen schept. Er is elektriciteit en gelukkig een airco, die niet uitkan en heel erg veel lawaai maakt, maar er verder wel voor zorgt dat het comfortabel koel is op de kamer. Eigenlijk was bij aankomst het grootste probleem dat het ontzettend vies was overal en enorm stonk. Gelukkig hadden we dat met een uurtje fanatiek poetsen grotendeels opgelost. Eigenlijk valt het me alles mee en na een weekje voel ik me best wel op mijn gemak.
In het ziekenhuis is het nog zoeken. We hebben eigenlijk pas sinds donderdag een soort rooster, want men was dus niet op de hoogte van onze komst. Het lijkt erop dat we vier weken gaan doorbrengen op de interne geneeskunde, wat we daarna gaan doen is nog niet bekend. Na zes weken moeten we in het Indonesisch een infectiecasus presenteren.
We staan 's ochtends rond 6 uur op om te douchen en te gaan ontbijten. We hebben geen keuken tot onze beschikking, dus eten we buiten de deur. Op het ziekenhuisterrein is een kantine, die ook vroeg in de ochtend al open is en waar je rijst met willekeurige groenten of vlees in saus kunt bestellen. Mijn favoriet tot nu toe is nasi lodeh: witte rijst met groenten en tofu gekookt in kokosmelk. Om 7 uur hebben we ochtendappèl, wat betekent dat we ons in rijtjes van drie verzamelen op het plein voor het ziekenhuis, waar we officieel gegroet worden en vervolgens iets wordt verteld over de bijzonderheden voor die dag. Daarna gaan we op zoek naar een supervisor op de afdeling, om daarmee langs patiënten te lopen die liggen opgenomen of mee te kijken met de poli. Normale werkdagen zijn hier van zeven uur 's ochtends tot twee uur 's middags, maar wij werken vijf dagen in plaats van zes. Daarom werken wij tot vier uur. Dit betekent dat wij na het reguliere programma naar de spoedeisende hulp gaan, om daar patiënten te zien. Dat moet dan bij voorkeur in het Indonesisch, wat ik nog erg spannend vind.
Op vrijdag beginnen de dagen om half zeven, het ochtendappèl wordt dan voorafgegaan door een half uur aerobics. Dit is verplicht door de overheid. Hart- en vaatziekten en de bijpassende complicaties zijn de belangrijkste doodsoorzaak in Indonesië. Er wordt veel zout, zoet en vet gegeten en mensen bewegen weinig. Vooral door mannen wordt veel gerookt. De overheid is een programma gestart om dit aan te pakken en onderdeel daarvan is een verplicht half uur sporten op vrijdag voor alle medewerkers van ziekenhuizen. Dit betekent dat we op vrijdag met onze sportkleding aan op het plein voor het ziekenhuis fanatiek aan het meebewegen waren met een vrouw die ons op luide, hippe muziek net te enthousiast aanmoedigde om nog een beetje beter ons best te doen. Ik vind het een enorm goed initiatief, maar na een half uur waren we echt kapot. Het is hier namelijk ook om half zeven 's ochtends al tropisch warm.
Tot nu toe vind ik dat we al best wat indrukwekkende dingen hebben gezien. Jonge mensen met HIV, een reanimatie die niet meer mocht baten, multidrugresistente tuberculose en een aantal patiënten met dengue. Verder ben ik hier natuurlijk uitermate geïnteresseerd in de neurologie. Er is in het ziekenhuis geen CT-scan beschikbaar, die is een jaar geleden kapot gegaan. Als mensen binnenkomen met verdenking op een infarct of een hersenbloeding, is er dus geen mogelijkheid om verdere diagnostiek te doen. Daarnaast is er geen neurochirurg in het ziekenhuis en is het dichtsbijzijde ziekenhuis waar wel kan worden ingegrepen overdag meer dan drie uur verwijderd van ons ziekenhuis. Dit betekent dat veel patiënten die in Nederland nog behandeld zouden worden, hier uitbehandeld zijn. Ik vind het erg heftig om dit in de praktijk te zien.
Het coronavirus leeft hier ook onder de mensen. Er zijn tot nu toe 80 bevestigde casus, allemaal in en rond Jakarta. Patiënten die verdacht worden van corona, worden in het ziekenhuis in isolatie opgenomen. Diagnostiek kan niet worden verricht in het ziekenhuis hier, bloed wordt opgestuurd naar een ziekenhuis waar dit wel kan. Gisteren gaf onze supervisor uit het ziekenhuis, dr. Ica, met een collega een presentatie in een eerstelijnscentrum in de buurt om collega's op de hoogte te brengen van de status en beleid met betrekking tot het coronavirus in Indonesië. Iedereen vermoedt dat er veel meer casus zijn dan bevestigd, maar definitieve diagnostiek is niet vanzelfsprekend.
Gelukkig is er ook nog tijd voor ontspanning! Jepara ligt aan de kust, er zijn veel stranden. Afgelopen zondag zijn we dus meteen vol enthousiasme naar het strand vertrokken. Dit viel een beetje tegen: hoewel de zee hier prachtig en wijd is, ligt het strand zo vol met afval, dat het moeilijk is om daar echt van te genieten. Zwemmen is hier minder gewoon dan in Nederland en als er gezwommen wordt, is een bikini niet gepast. Er zijn langs de kust een aantal luxe restaurants en hotels, waar zwembaden bij zijn waar wel mag worden gezwommen in bikini. We hebben Yam Yam ontdekt, een restaurant aan zee met een fantastisch uitzicht en een zwembad. Het is hier een oase van rust, met het geluid van de golven op de achtergrond. En dan realiseer ik me echt hoe veel geluk ik heb. Geluk dat ik hier mag zijn, hier in het ziekenhuis mag werken, ervaringen op mag doen, maar ook dat ik in een positie ben waar ik mijn toevlucht kan zoeken in een restaurant met zwembad als het me allemaal even te veel wordt. Dat is echt een enorm voorrecht.
Ik wil nog lang niet naar huis. Dat is problematisch, want ik mis alle lieve, leuke, fijne mensen in Nederland wel. Dus ik denk dat het een goed idee is als jullie allemaal hierheen komen, dan kan ik jullie hier alles laten zien.
Heel veel liefs!
-
15 Maart 2020 - 13:06
A:
Mooiiiiii !!!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
